Við prófum hvað sem er, alla vega einu sinni, og þegar Árni nefndi að Heinkel skrokkurinn væri eins og vindill í laginu, þá var bara um að gera að prófa að kveikja í honum:
Ég er svona það sem kallað er Trendsetter, það bara tekur enginn eftir því.
Þegar hugmyndin um vindilinn kom upp rauk Gaui í skápinn og tautaði með sjálfum sér að hann ætti nú gulan kveikjara þarna einhvers staðar, hann þyrfti bara að finna hann.
Lengi vel stóð Árni fyrir aftan og benti Gauja á að hann sæi í hann þarna aftast, nei aðeins til vinstri, nei, þarna aðeins á bak við osfrv osfrv.
Það lá við að norðurhliðin væri orðin fokheld þegar Gaui lauk sér loks af við uppgröftinn og snéri sér við, bara til að sjá okkur Árna rauða í framan og með tár á kinnum af rembingi að halda niðri í okkur hlátrinum.
Fyrir norðan gengur lífið sinn vanagang á nýju ári - Gaui rennir hýru auga til vaselíndollunnar og flugvélasmíð mjakast áfram um leið og bretagræn slikja leggst yfir menn og málefni...
Hérna er panorama frá því í morgun. Flugvélar frá þremur stórstyrjöldum eru óðum að taka á sig lokamynd en eitthvað er Mumminn hugsi á kantinum en Gauinn er hinn hressasti með Hurricaneinn.
Svo er ein stutt hreyfimynd úr símanum - beðist er velvirðingar á að hljóð og mynd fer ekki alveg saman.
Ég tálgaði og límdi saman flugmann í Birddogginn. Balsi, froðuplast og gamalt handklæði plús eitthvað smálegt. Eins og sést nennti ég ekki að tálga hendur né heldur að setja á hann falleg augu
